Iedereen heeft wellicht herinneringen uit zijn of haar kindertijd. Sommigen hiervan kan je zo voor de geest halen. Anderen zitten al wat verder opgeborgen in je lange termijn geheugen. Het zijn deze die je vaak een loer kunnen draaien. Op de meest onverwachte momenten komen ze weer even naar boven en denk je terug aan dat moment. Misschien probeer je deze herinnering zelfs te vertellen aan een toevallige luisteraar.
Het probleem met deze herinneringen is dat ze vaak zo lang geleden zijn dat je de exacte plaats niet meer weet, en zelfs de exacte omstandigheden niet meer voor de geest weet te halen. Nochtans weet je de gebeurtenis perfect te vertellen en in gedachte in beeld en vaak ook in Dolby Surround te vertellen.
Dat is het probleem met die herinneringen uit een ver verleden. Ze worden gekleurd door je eigen interpretatie, je eigen emoties. En vaak doet dit de waarheid geweld aan. Een groot probleem met verhalen die ‘door overlevering’ verteld worden. Er is wel een grond van waarheid maar omstandigheden zijn vaak gekleurd door de mensen die ze vertellen.
Zelf zit ik met zo’n herinnering uit mijn kindertijd, nu toch alweer om en bij de 40 jaar geleden. Ik zal toen een jaar of 11 geweest zijn. Het was de gewoonte dat ik, samen met mijn vader, moeder en broer, daguitstapjes deed. Vliegvakanties waren nooit aan ons besteed. Onze zomervakantie was steevast een verblijf van 14 dagen in Middelkerke, aan onze Belgische kust. Tijdens de beginjaren een appartementje op de dijk, nadien wist mijn moeder via een collega op haar werk aan een vriendenprijsje een huisje in een vakantiepark te huren, net achter de duinen. Laat ik zeggen: ik heb er prachtige tijden beleefd als jonge snaak. Om alles in 1 woord samen te vatten: “Vakantieliefjes” 😉
Mijn moeder en haar broer waren 4 handen op 1 buik. Dat maakte dat we vaak samen op tocht waren. Wij met ons vieren en nonkel, tante, neef en nicht. Samen op vakantie in Middelkerke maar ook samen op daguitstap, meestal richting de Ardennen. Mijn nonkel was zo’n type die het allemaal wel wist. Hij kon het goed uitleggen en daarmee ook aangeven waar we naartoe gingen. Traditiegetrouw vertrokken we steeds met 2 auto’s. De nonkel reed steeds voorop. Ook al hadden we soms een ganse dag rondgereden en niets gezien (omdat hij niet vond wat hij zocht), dan nog wist hij er wel een draai aan te geven.
Het was tijdens zo’n daguitstap dat we in Duitsland belanden. Ik weet begod niet meer waar we allemaal geweest zijn of wat we allemaal gezien hebben. Ik herinner me enkel dat wij, na een veel te lange autorit op een plek stopten en eindelijk uit de auto konden. We gingen ‘ergens’ naartoe wandelen om ‘iets’ te bekijken. Het maakte mij allemaal niet uit. Ik had een hoop opgekropte energie in mijn benen en die energie moest er uit. Het moment dat we allemaal begonnen te wandelen begon ik te lopen. Een kiezelpad met gele bergkiezel dat bergaf ging. Door het bos en struikgewas. De gouden raad van mijn ouders: “Begin nooit te lopen op een pad dat bergaf gaat” sloeg ik duchtig in de wind. Sneller dan mijn benen mij konden dragen liep ik het pad af en gaf ik geen aandacht aan het geschreeuw achter mij. Tot ik plots bij de kraag gegrepen werd. Net voor een gigantisch hek dat voor een onmenselijke grote paraboolantenne stond. Dat is 1 van de 2 keren die ik mij herinner dat ik bijna een gigantische valpartij maakte. Alhoewel, die andere keer ben ik als kind wel gigantisch gevallen. Maar dat had te maken met een fiets en op de vlucht slaan voor enkele Chinook helikopters. Dat is echter een verhaal voor een andere keer.
Vandaag was ik opzoek naar de betekenis van een militaire locatie in Bekkevoort waar enkele gigantische radiotelescopen staan. Op Google Earth is de locatie zelfs geblurred. Met hier dieper op te zoeken kom ik terecht bij de “Radiotelescoop Effelsberg”.
Zal ik het u zeggen, ik denk de locatie gevonden te hebben waar ik als kind dat pad afliep en mijn vader nog net op tijd mij met de kraag kon grijpen.
Google maps verteld me dat dit een tripje van een dikke 2 uurtjes rijden is. Onderweg zijn er nog wel wat dingen te ontdekken. Ik voel een roadtripje aankomen 🙂
Bronvermelding foto: The 100m radio-telescope in Effelsberg, Germany, aerial image 2011, Dr.G.Schmitz, onder licentie: CC BY-SA 3.0
