30 jaar ervaring met kamperen met de tent waarvan 20 jaar met 2 verschillende grote familietenten met de 3 kinderen erbij, die inmiddels 16, 19 en 21 zijn. Mama en papa beslissen dat het genoeg geweest is. De rug, heupen en andere onderdelen laten niet meer toe om op een luchtmatras te slapen.
Ik maak een heel lang verhaal kort. Na heel veel wikken en wegen, huren van camper en caravan en een gedegen zoektocht kopen we in april een jonge tweedehands caravan, een Knaus Sudwind 500EU van 2019. De vorige eigenaar heeft deze onderhouden alsof het zijn eerstgeborene was. We zijn gewoon verliefd op de caravan en de kinderen verklaren ons voor gek als we weer eens op onze oprit in de caravan gaan slapen.
Normaal gezien zaten we nu net onder Straatsburg, ergens rond Colmar op een camping aan een meer. Echter, omstandigheden hebben ons genoodzaakt onze plannen te herzien. Denk hierbij aan mijn vader, een ambulance, ziekenhuisopname, … . Alles 4 dagen voordat we zouden vertrekken. Opnieuw een lang verhaal kort: vader is stabiel en wacht op zijn operatie. Broer woont vlakbij en houdt de wacht. Wij vertrekken met de caravan naar Nieuwpoort voor 6 dagen. Op de dag van de operatie vertrek ik ’s ochtends, breng de dag in het ziekenhuis door samen met mijn broer, en vertrek ’s avonds weer naar Nieuwpoort op voorwaarde dat met vader alles oké is. Zo gezegd, zo gedaan.
3 dagen later ruimen we ’s ochtends op de camping ons boeltje bij elkaar. Na 5 dagen met natte voeten in de gietende regen gestaan te hebben gaf het een wrang gevoel om ’s ochtends met heldere hemel en een stralende zon huiswaarts te vertrekken.
Echter, de wetenschap dat we slechts 3 uurtjes moesten rijden, ik de caravan zou afkoppelen en meteen naar mijn vader in het ziekenhuis kon gaan zorgde voor de nodige motivatie. Ook wetende dat we nog een weekje verlof aan het thuisfront zouden hebben en er nodig enkele barbecue recepten moeten geprobeerd worden en er enkele grote klussen in de tuin staan te wachten droeg bij aan de motivatie om toch huiswaarts te keren.
Met de mover de caravan achterwaarts op het pad gekregen, aangekoppeld aan de auto, alles gecontroleerd en goed bevonden. We vertrekken en rijden de E40 op. Rustig aan het rijden aan een snelheid van een kleine 100km/u komt er plots een auto wel heel kort voor ons ingereden en drukt enkele keren op zijn rem. Ik had geen gekke dingen gedaan, enkel traag een vrachtwagen ingehaald. Terwijl ik verder reed was ik in gedachte verzonken. Plots moest ik denken aan mijn lichten achteraan de caravan. Van de proefritten die we gedaan hadden wist ik dat wanneer ik de grootlichten zou ontsteken, ik vooraan de caravan de kleine lichten zou zien branden. Dus, ik ontsteek mijn grootlichten en kijk in mijn spiegels. Niks te zien. Eerst denk ik nog dat dit komt door het zonlicht. Maar er bekruipt me toch een naar gevoel. 2 kilometer verder is een parking voor vrachtwagens. Ik besluit hier te parkeren. Mijn echtgenote gaat achter de caravan staan en ik gebruik de stoplichten en richtingaanwijzers. Ik hoopte telkens het vertrouwde “duimpje omhoog” te zien, in de plaats hiervan zag ik enkel een bedenkelijk gezicht. Zodra ik uitstapte zag ik haar enkel “neen” schudden. Niets van de lichten functioneerde. Ik bespaar jullie de krachttermen die ik over de parking liet weergalmen. Ik wrijf eens door mijn onbestaande haardos en wil de stekker controleren. En daar zie ik het: ruim 20 centimeter van de kabel heeft over de grond gesleept. Ik zie een dozijn kleine gekleurde draadjes naar buiten hangen met daaruit telkens nog eens talloze haarfijne koperdraadjes. Kleine paniekaanval. Wat nu gedaan??
Na 5 minuten in een scheldtirade uit te barsten, een scheldtirade die tegen mezelf gericht was, komt het verstand weer naar boven. Neem die GSM, geef enkele treffende zoekwoorden in op Google en kijk of er nog andere uilskuikens zo lomp geweest zijn om te vergeten die te lange kabel om de as te wikkelen. Iets dat ik bij iedere testrit gedaan had. En ja hoor! Was ik blij niet de domste te zijn. Immers, alles overkomt de domste het eerst. Aan de zoekresultaten te zien was ik duidelijk niet de eerste.
Oplossing: verbind de uiteinden opnieuw aan elkaar. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik stond op die parking zonder ook maar 1 mogelijk hulpmiddel. Kniptang, striptang, ductape, … . Niets van dat alles. Aangezien het een zondagochtend betrof gaf ik met de moed der wanhoop een zoekopdracht op Google maps: “doe het zelf zaak in de buurt van mijn locatie”. Stel je mijn vreugde voor toen ik zag dat er op 15km een Brico open was tot 13 uur. Het was toen 11 uur.
Caravan wordt afgekoppeld. Disselslot erop en de zoon en dochter bieden aan om bij de caravan te blijven. Mijn vrouw en ik samen met de andere dochter vertrekken richting de Brico. Laat me stellen dat ik toen mijn roetfilter even zuiver gemaakt heb. We spurten de Brico in, zoeken een kniptang, striptang, ductape en nemen onderweg nog enkele doosjes kabelverbinders mee. Terug die auto in en de juiste route bepalen zodat we de autosnelweg op kunnen en langs de juiste parking passeren. Op 50 minuten tijd 40 kilometer gereden en in de Brico het nodige materiaal opgehaald en afgerekend. Strak!
Wanneer we net aan de klus willen beginnen komt er een vrachtwagenchauffeur voorbij gewandeld. Hij bekijkt onze situatie, strijkt eens door zijn haar en verdwijnt. Laat dit nu net de vrachtwagenchauffeur zijn die héél vriendelijk naar mijn vrouw wuifde toen we er net aankwamen, zij rond de caravan liep en hij nog niet doorhad dat ik er ook bij was.
In ieder geval, 2 minuten later komt hij terug met een volledige toolbox. Uiteraard met daarin al het materiaal dat wij net waren gaan kopen. Mijn zoon (die elektrotechnieken studeert) en ik beginnen aan de klus. De vrachtwagenchauffeur ziet dat we hier en daar toch aan het sukkelen zijn en steekt een handje toe. Met gebarentaal begrijpen we elkaar. De Engelse taal was niet aan hem besteed. Even later komt er een andere vrachtwagenchauffeur erbij staan en die 2 mannen beginnen onderling het gesprek aan te gaan. Eerst dacht ik nog dat ze ons gewoon stonden uit te lachen. Niets was minder waar. Ze deelden advies aan elkaar, gaven ons in gebarentaal advies en zorgden ervoor dat alles in orde kwam. 12 kabeltjes x 2 gestript en met kabelverbinders weer aan elkaar gemaakt. 12 kabeltjes met isolatietape omwikkelt en uiteindelijk het boeltje met ductape ingepakt en met tie-wraps aan de distel vastgemaakt. Uit dankbaarheid gaven we hen de overschot van onze blikjes Maes Pils en wilde ik hun beiden een biljet van 10 euro geven. Het enige cash geld dat we bij hadden. Het bier werd aanvaard. Van het geld wilden ze niet weten. Ik presenteerde ze mijn laatste sigaretten. Tijdens het gezamenlijk roken leerde ik dat het beide Turkse truckers waren. Ze waren op de terugweg, van Engeland terug naar Turkije.
We schudden elkaar de hand en waren uitermate dankbaar. Uit respect zijn we ’s avonds bij de lokale Turk enkele schotels Kebap gaan halen!
