Omdat ik me voorgenomen heb op onze blog enkel nog foto’s te plaatsen die we zelf genomen hebben en ik geen passende foto heb voor dit bericht, even een sfeerbeeld van onze voorbereiding van oudejaarsavond. Traditiegetrouw kwam de familie (12 stuks) hier bij oudejaar samen voor een lekker etentje. Door de jaren heen werd hier ook telkens een stevige(re) party aangebreid. Tot mijn moeder ziek werd en stierf. Dit jaar 7 jaar geleden. Eindelijk hebben we weer een poging gedaan om een traditie nieuw leven in te blazen.
Maar … waar ik het eigenlijk wou over hebben: wat is het met hoogbejaarde mannen en sneeuw.
Heidi en ik komen nu reeds 30 jaar bij – meestal – ouderen over de vloer. In die 3 decennia kon het wel eens sneeuwen. En daar stonden ze dan plots, met hoge moed en de melding: “Ik ga straks de oprit sneeuwvrij maken”. De overijverige was reeds bezig geweest, voor dag en dauw om te zorgen dat “de verpleegster” toch zeker droog en veilig kon binnen geraken. Dat zijn dan mannen die het jaarrond niets anders doen dan de gazet lezen, het Journaal en toen nog “Man bijt Hond” op TV keken en voor de rest van de dag met een gerolde sigaret in de mond op diezelfde oprit stonden, wandelstok in de hand, om zo alles te zien wat er op straat ook maar mocht gebeuren. Als het weer het niet toeliet hadden ze het wel gezien vanachter hun livingvenster en een dampende kop koffie. Het dagelijks klaaguurtje van de reuma, artrose en andere kwaaltjes waren “Dagelijkse kost”. Als Jef iets had, dan had Juul het in het tienvoud. Want wat weet Jef nu, die is immers een jaar jonger dan Juul.
Maar … zodra er een vlokje sneeuw valt, staan Jef en Juul elk op hun oprit. De wandelstok vervangen door de sneeuwschop. Menig keer hebben we in het verleden de ambulance kunnen bellen voor de zoveelste heup- of schouderfractuur. Ondanks onze waarschuwingen: “blijf godverdikke binnen!”. “Wij zijn jong, wij ploegen wel door de sneeuw. Wij genieten er zelfs van!”. Telkens zag je een glimlach op hun gezicht komen. Een glimlach die onbegrip sprak. Als je een uurtje later opnieuw voorbijkwam, dan zag je dien oprit, vrijgemaakt van sneeuw. Spik en span alsof het niet gesneeuwd had. Dat was echter in het beste geval. Meermaals zagen we een ambulance staan.
Ook de afgelopen dagen. Na 10 jaar heeft het nog eens min of meer deftig gesneeuwd. Op 24 uur tijd lag er een laagje van om en bij de 10 centimeter. Ook nu reden Heidi en ik rond om onze mensen te verzorgen. Het is een andere generatie dan 30 jaar geleden. De Jef en Juul van toen zijn er niet meer. Nu zijn het Frank en Mark. Prille zeventigers. Je herkent ze zo. De oprit ligt erbij alsof er geen vlok sneeuw is gevallen. “Pa deed het immers ook zo”. 3 keer heb ik de ambulance zien staan. 3 keer die niet nodig waren geweest.
2 Responses
Moest sneeuwruimen lukken met een bladblazer, dan zou de jonge generatie ook wel aan de slag gaan tegenwoordig. Maar zoals de oudjes dat deden/doen met een sneeuwschop, daar worden ze te moe van. Mooie beschrijving van de mensen en hun bezigheden. 🙂
Dankjewel voor het compliment, Ludo.