Zoals ik in het vorige bericht reeds aangaf was het na lang hunkeren maar ook aarzelen onze eerste trip met een mobilhome. De eerste keer de kinderen achterlaten, de eerste keer weer eens echt onder ons tweetjes er op uit. De eerste 50 kilometer dacht ik wel 20 keer: “Waar ben ik aan begonnen! Wat denken de kinderen? Wat zijn ze aan het doen? Dat ding hier rammelt als zot! Dat rijdt zoals een vrachtwagen! Shit, 7 meter is lang, die borduur, die rotonde!!”.
Wat ons eigenlijk al snel opviel: het passeren van een andere mobilhome. Plots ging die hand omhoog en kwam er je een vriendelijke “goeiedag” tegemoet. “Nondeju”, zeiden we meteen tegen elkaar, “da’s zoals de motards als die elkaar kruisen, dan gaat het handje ook even subtiel omhoog”. En dat deed deugd. Gewoon spontaan een goeiedag krijgen van een medemens.
En plots, reden we de autosnelweg op.
Gaspedaal tot op de vloer, en weer gas terugnemen … en aftasten, zoeken, evalueren, ondervinden.
2 parkings verder eens een stop doen en opnieuw de autosnelweg op.
Ik heb in het verleden kilometers gedaan met een Peugot Boxer. Maar dat was met zwaailichten en sirene en enkel doordacht vol gas geven. Ik voelde enige vorm van herkenbaarheid maar daar ging het niet over rijcomfort. Nu wel.
Ik kreeg het snel door: een snelheid tussen 100 en 110km/u rijdt stabiel en vlotjes.
Achter vrachtwagens uitkomen zorgt tegen die snelheid dat je de mobilhome nog goed stabiel kunt houden in plaats van volledig meegezogen te worden. Het verbruik zit op die snelheid blijkbaar ook goed. Vervolgens ontdekte ik de zijdelingse armsteunen en de cruise control. Ik zei tegen Heidi: “Op deze manier rij ik tot Gibraltar en nog verder!”.
Voor de laatste 50 kilometer verlieten we de autosnelweg en ging het een stukje over de traditionele “Route Nationale” in Frankrijk. De laatste 10 kilometer ging het door kleine dorpjes en zagen we plots het gevreesde bordje, toch zeker voor beginners. Breedte maximum 2.50 meter. Hoogte maximum 3 meter. Miljaar, beginnersfout! We hebben bij aanvang van onze trip de afmetingen van ons ‘huis op wielen’ niet gecontroleerd. Meteen een eerste noodstop aan de kant van de weg en de papieren van de wagen erbij nemen. Na enig zoekwerk lazen we: “Breedte: 2.30m, Hoogte:2.85m”. Heidi is meteen dolenthousiast en zegt: “Dat lukt ons”. Maar meteen ging bij mij een alarmbel af: “We hebben wel een – weliswaar ingeklapte – satellietschotel mee op het dak, is die afmeting hier mee gecalculeerd?”. “Tuurlijk”, zegt Heidi. “Neen”, zeg ik. “Die afmetingen zijn standaard vanuit de fabriek. Bijbouwsels zoals een satellietschotel of airco op het dak horen hier niet bij”.
We lieten ons echter niet afschrikken en reden door. Tot we aan een brug over een rivier kwamen. Je kent ze wel, zo’n ijzeren brug uit de tijd stilletjes. Vooraleer je de brug kon oprijden moest je eerst onder zo’n horizontale hoogte barrière door. Ik deed Heidi uitstappen en zij moest even een oogje in het zeil houden terwijl ik stapvoets en toch enigszins aarzelend dichterbij reed. Heidi kennende stond ze daar te springen en te joelen met haar armen wijd uit elkaar, teken doende dat ik er bij wijze van spreken wel 2 keer onderdoor kon.
Eerste les geleerd. We reden verder. Al snel kwamen we aan bij Lac du Der en de camperplaats die we op voorhand gevonden hadden via het internet. Er stonden nog een vijftal mobilhomes geparkeerd.
Aangekomen, geparkeerd … en nu??
eten deju. We hadden beiden serieuze honger. Terwijl we ons schoteltje dat we ‘s ochtends nog snel gekocht hadden in de Spar bij ons in het dorp verorberden hoorden we echter een ons wel bekend geluid. Het getoeter van de Kraanvogels. Door het venster zagen we groepen van “vogelaars” met kanonnen van kijkers de dijk oversteken. Het werd een kwestie van schrokken om ook te vertrekken om niets van het beginnende schouwspel te aanschouwen. We waren net op tijd aangekomen.
Het vervolg lees je weldra in deel 3 😊
